اولین بار کوه

نهایتاً بعد از آن کشان کشان و نفس زنانی که فکر نمی‌کردم پایانی داشته باشد رسیدیم به سرمنزل مقصود. در خشکی مختصر کنار دریاچه نشستیم شروع کردیم به یخ زدن. من در اوج ناآمادگی از دوستی لباسی قرض کردم و قهوه‌ام که خدا را شکر هنوز گرم بود نوشیدم و گرم شدم.
خیلی زود وقت بازگشت رسید و کفش‌های نامناسب من تازه روی سرازیری خودشان را نشان دادند. مسیر برگشت خیلی زود به جای آسانش رسید و توانستم کولی نفر جلویی را رها کنم و روی پای خودم بایستم. و آنجا بود که چشمم باز شد به روی شگفتی. اگر از ابتدای راه به من می‌گفتند قرار است یک ساعت آخر را چنین جایی راه بروی با سر تمام راه را می‌دویدم. چشمه بود و صدای آب و گل‌های رنگارنگ که نه خاکی رویشان بود و نه کسی لگدمالشان کرده بود و نه دورشان حصار داشتند. زیبایی محض بود. بکر بکر بکر. از زیر همه‌ی سنگ‌ها گل روییده بود. هر ده قدم رنگشان عوض می‌شد. زرد و بنفش و صورتی و سفید و قرمز. به اینجا که رسیدم نه لباس و کفش نامناسب یادم بود نه به درد زانو و کمرم عنایتی داشتم.
خوش به حال همه‌ی آنهایی که بار چندمشان بود اینجا را دیده بودند. خوش به حال آنهایی که آماده بودند و بلد راه بودند. خوش به حال آنهایی که خودشان را به دست طبیعت می‌سپارند و روحشان از خون و مریض و درد و بیماری لاعلاج و مرگ بی‌خبر است.