بازه زمانی مبهم

بعد گویی از وسط تمام دردها و فراق‌ها و جنگ‎ها و جدایی‌ مادرها از فرزندها و ترس‌ها و اشک‌های این جهان با سرعت نور رد می‌شوم. اشعه‌ای از هر کدام به تنم می‌خورد و تنم درد می‌گیرد. به مبدأ درد غم‌انگیز جهان که می‌رسم یادم به درد خودم می‌افتد؛ نه، یادم به خودم می‌افتد. خود من جزئی از این جهانم که از ابتدا داشته درد می‌کشده و هنوز هم دارد درد می‌کشد و تا انتها -اگر انتهایی داشته باشد- درد خواهد کشید. خودم را در چهره‌ی همه‌ی آدم‌هایی که دهانشان از چانه تا پیشانی‌شان باز شده است و ساکت فریاد می‌کشند و من با سرعت نور از وسطشان رد شده‌ام می‌بینم. می‌خواهم به بالا برگردم و روی زمین امن و آرامم قرار بگیرم؛ جایی که هنوز خورشید یا هست یا نیست، اما هنوز از آن بازه‌ی زمانی مختصر بین روز و شب یا شب و روز نگذشته‌ام. این هست و نیست مرا گیر می‌اندازد بین تمام هست و نیست‌های دنیایم. مثل قلبم که از ضربه‌های متوالی و منظمش به سینه‌ام می‌فهمم سر جایش است اما می‌دانم سر جایش نیست. مثل چشم‌هایم که تصویر آنچه که دیگر نیست طوری واضح درشان هست که انگار هنوز هم هست. زمان مابین این هست و نیست قفل می‌شود تا من غرق‌تر شوم؛ در خودم. این من همان کودک شش ساله است و هیچ تغییری نکرده. همان دلتنگی و اخم و بغض را دارد. از شش سالگی یا شاید هم قبل تر همین دلتنگی و اخم و بغض را داشته؛ هر بار برای چیزی و کسی.