آدم وقتی پای عزیزانش در میان باشد، نه می‌تواند مثل یک پزشک، قوی و محکم استدلال کند نه می‌تواند به راحتی و بی‌پروایی یک انسان احساسات و هیجاناتش را بروز دهد. فقط می‌تواند برای چند دقیقه خودش را کنترل کند و بعد که به خلوت رسید، اشک بریزد و نگران شود.
با این حال من همیشه در این دوراهی بوده‌ام. هنوز هم هستم.
بیست و چهار ساعت اول
هزار سال هم که بگذرد بدن زنانه ام هر ماه شگفت زده ام می کند.
برای چهارمین بار در سه هفته ی گذشته دستور ترخیصش را از سرویس نوروسرجری نوشتم.
” دل ایرانی، آماجگه غم تا کی
پشت احرار به پیش سفها خم تاکی”
ساعت 8 و 20 دقیقه است و دقیقاً سه ساعت و بیست دقیقه است که دارم سعی می کنم کارها و برنامه هایم را روی کاغذ بیاورم.
“بچه ها! میاید بریم یواشکی گل بازی کنیم؟”
بهار آمد گل نوروز نشكفت
مگر خورشيد و گل را كس چه گفته ست؟
كه اين لب بسته و آن رخ نهفته ست؟
مگر دارد بهار نورسيده
دل و جاني چو ما در خون كشيده
از زمانی که شروع به فکر کردن کردم، یعنی حوالی روزهایی که داشتم به بلوغ می رسیدم، دو پاره شدن زمان برایم اتفاق افتاد؛ یکی حال که داشت رخ می داد و دیگری آن بازه ی فارغ ایده آل که مجال “بررسی و انتخاب” به من می داد.