خانواده‌کُشی

ما در خانه نشسته ایم و هشتگ می‌زنیم “منا حیدری”. چند روزی از قتل فجیع کودک-همسر هفده ساله غمگین و عصبی هستیم و از اینکه کاری از دستمان برنمی‌آید ناراحتیم. چند روزی که گذشت این خبر نیز پشت اخبار ارز و تورم و تحریم و کرونا و مصوبه های جدید هیئت دولت و عکس‌های میز شام و دریا و ولنتاین و سبزه ی عید گم می‌شود؛ درحالیکه خشونت خانگی و قومی و طایفه ای هنوز در جریان است.
اولین باری که ماجرای قتلی خانگی را شنیدم یادم نمی‌آید چه موقع بود، اما از همان موقع تا چند ماه پیش گمان می‌کردم این ها افرادی روانپریش هستند و در اقلیتند و قطعاً بعد از حادثه نمی‌توانند در کوچه و محل سر بلند کنند. باید ده ماه در منطقه ای با فرهنگ و تعصبات شدید قومی-قبیله ای کار می‌کردم تا بفهمم اشتباه می‌کردم. اشتباه می‌کردم زیرا که “خانواده کُشی” عار نبود و عادی بود. می‌گویم “خانواده” چون مرد و زن ندارد و کسی که خطا می‌کند باید بمیرد؛ یا خودش یا فردی از اقوامش. البته که زنان خطاکار‌تر هستند ولی مردان نیز از این قانون قدیمی مصون نیستند. این افراد روانپریش نه، که عضوی عادی از جامعه بودند و قربانیان مجرم که نه، فقط داشتند یک تسویه حساب شخصی را پس می‌دادند.
قاتل ها قاتل نبودند و مجری عدالت بودند و عملشان عادی بود. آنقدر عادی که وقتی زنی را بی جان با گردنی بریده، گوش تا گوش، چهار ساعت پس از حادثه به ما رساندند با آرامش و سکوت جسد را تحویل دادند و رفتند. مردان و زنانی موقر بودند و لباس هایی کارمندی به تن داشتند. پسرشان جلوی چشم فرزند سه ساله و مادر میانسالش زنش را گردن بریده بود. هنوز برایم سوال است چرا با وجود فرد سومی در خانه، باید زن بی گناه آنقدر دیر به بیمارستان می‌رسید تا از شدت خونریزی جان داده باشد؟
در سه ماه گذشته دو زن دیگر نیز بخاطر تسویه حساب شخصی مردان با گلوله به قتل رسیدند؛ یکی در خانه هنگام صرف ناهار و دیگری جلوی درب اورژانس بیمارستان ما. اولی حتی نمی‌دانست چه شده و دومی بخاطر پیگیری قانونی قتل قبلی و زندانی کردن قاتل توسط خانواده‌ی همان قاتل جهت نشان دادن اینکه رییس واقعاً کیست با گلوله ای در شریان کاروتیدش کشته شد.
دو مرد نیز فقط در ماه گذشته با دستان عدالت کشته شدند؛ هر دو توسط خانواده ی همسرانشان. یکی به دلیل اینکه همسرش خودکشی کرده بود- قبلا در موردش نوشته ام- و دیگری به دلیل اینکه قصد جدا شدن از همسرش را داشت.