قصه از قصه آغاز شد

من همیشه دنبال قصه ها بوده ام؛ مشتاق دانستن قصه ی آدم ها. اشتیاقی که گاهی اوقات اسمش را فضولی می گذاشتم . در دلم به خودم نهیب می زدم که آهای دختر! سرت توی کار خودت باشد. در اتوبوس یا تاکسی یا هر وسیله ی نقلیه ی عمومی دیگر که بودم با صداهای اطرافم سرگرم می شدم. آن کسی که به من نزدیک تر بود برای پیگیری ذهن داستان پردازم انتخاب می شد. البته که گوش هایم هم تیز بود.
از بچگی آرزوی مکالمه ای خصوصی در خانه را به دل پدر و مادرم گذاشته بودم. می گفتم؛ مکالمه ی نصف و نیمه ای که به گوشم می رسید توجهم جلب می شد. به دیدن چهره ی گوینده یا گوینده ها نیازی نداشتم؛ می توانستم خودم چهره پردازی کنم. پا فراتر می گذاشتم و پوشش و آرایش و حتی شغل و تحصیلات احتمالی را نیز برایشان حدس می زدم. اگر میانه ی قصه بودیم و من یا راوی به مقصد می رسیدیم من خودم مکالمه شان را در ذهنم ادامه می دادم. البته قبل از پیاده شدن سعی می کردم سوژه ام را نیم نگاهی هم شده ببینم؛ می خواستم بدانم ویژگی های ظاهری شخصیتی که پرداخته ام تا کجا درست بوده است. معمولا مقدار زیادی با واقعیت مطابقت داشت و من با لبخندی پیروزمندانه به خودم می گفتم آفرین دختر! هرچند فضولی زشت است. بعد به خودم جواب می دادم که فضولی نبود؛ خودشان بلند بلند حرف می زدند. من که نمی توانم گوش هایم را بگیرم.
قند در دلم آب می شد اگر کسی داوطلبانه و شروع به تعریف داستانش برای من می کرد. از حق نگذریم شنونده ی خوبی هم هستم. مشتاقانه از راوی جزئیات را می پرسیدم تا بتوانم برداشت همه جانبه ای از داستان داشته باشم.
روزگار گذشت و من دانشجوی پزشکی شدم. سال های اول ورود به بیمارستان، یعنی همان دوره ی استیودنتی که می شود سال سوم- چهارم پزشکی، سال های رویایی ذهن داستان سرا و داستان پرداز من بود. وظیفه ی اصلی استیودنت گرفتن هیستوری (شرح حال) از بیمار و همراه او و پرزنت (باز تعریف) آن برای استاد، رزیدنت ( دستیار تخصص) و فلو (احتمالا معادل دستیار فوق تخصص) بعضاً به طور جداگانه بود.
تنها قسمت سخت ماجرا نوشتن درست داستان -که آن جا هیستوری بیمار بود- به صورت انگلیسی بود. به هر حال دانشگاه شیراز از قدیم الایام دانشگاهی بین المللی بوده و درست است که تنها بازمانده ی آن کبکبه و دبدبه همین نوشتار انگلیسی ما بود ولی همین هم خیلی مهم به شمار می رفت. به طوری که گاهی اتندینگ (استاد) مربوطه نوشته ی ما را شخصا می خواندند تا از لحاظ گرامری و لغوی صحیح باشد.