در دنیای بلند ما ساعت چند است؟

کاش همان قدی می ماندم و ساختمان چهار طبقه ی روبه روی خانه ی قبلی مان برایم بزرگترین سازه ی بشر بود. آنقدر بزرگ که یک وقت هایی توی حیاط می نشستم و به آجرها، پنجره ها، جاگلدانی فلزی آویزان از بالکن ها، نمای قوسی بالای ساختمان و سایبان بالای در ماشین رو خیره می شدم و سعی می کردم تصور کنم چطور آن ها را آن جا گذاشته اند.
آن کسی که رفته آن بالا نترسیده؟
در خانه ی ما که توی آفتاب خیلی داغ می شود، وقتی سایبان آهنی را می گذاشتند آن بالا دستشان نسوخته؟ اصلاً آهن به آن سنگینی را چطور گیر انداخته اند روی دیوار؟
آجرها چطور خیس که می شوند چسب پشتشان جدا نمی شود و نمی افتند پایین؟
اصلاً اولین بار چه کسی آجر را ساخت؟ بعد از کجا فهمیدند سیمان را که خیس می کنند ملات می شود بعد خشک که بشود مثل چسب می شود؟
حالا چرا آدم ها خودشان را خسته می کنند و خانه های رو هم رو هم می سازند؟ چه اشکالی دارد همه روی زمین زندگی کنیم؟

قدم که بلندتر شد و از آن خانه رفتیم ساختمان های بلندتری دیدم. خیلی بلند. هر روز یکی می دیدم بلندتر از قبلی. حتی فهمیدم چطور می توان یواشکی گل بازی کرد که مامان بویی نبرد. ولی دیگر نشد بلند چیزی بگویم.

هر روز باید یواش تر از روز قبل حرف بزنم. حتی خیلی حرف ها را نباید بزنم؛ یک حرف هایی که هم من می دانم هم همو که باید بداند.

ولی در دنیای آدم های بلند و ساختمان های بلند و غروب های بلند و آرزوهای بلند و دیوارهای بلند باید حرف های مان را بین فک های مان گیر بیندازیم و فقط فشار بدهیم.