اسمشو نبر یا همان کرونا

اگر به بیمارهایم بگویم که چند شب پیش در حالی که در این سمت کره ی زمین که ما هستیم شب بوده و در سمت دیگر که روز بوده آدم فضایی ها در شرقی ترین جزیره ی مجموعه جزایر پولینزی اقیانوس آرام فرود آمده اند و از دود اگزوز ماشین های فضایی شان ویروس جدیدی در سراسر کره ی زمین پخش شده و عامل ایجاد اسهال و استفراغ و تب و سردرد و گلودرد خودشان و عمه زاده ها و عموزاده هایشان که شب گذشته اش همه با هم مجلس ختنه سوران اولین نوه ی پسری عموی وسطیشان بوده اند همین ویروس است راحت تر می‌پذیرند تا بگویم کروناست.
این را در آستانه ی دومین سالگرد ورود این ویروس ملعون به زندگیمان کشف کرده ام. به جای بحث و جدال با بیمار برای استفاده از داروهای ضد التهاب و رعایت قرنطینه ی خانگی و اصرار برای استفاده از مرخصی استعلاجی به خاطر کرونا کافیست بگویم ” ویروس جدیدی آمده که همه ی این هایی که می‎‌بینی اینجا نشسته اند به آن دچار شده اند. این ویروس جدید، از قضا، خیلی مسری است. پس بهتر است در خانه بمانی، خوب استراحت کنی، مایعات فراوان بنوشی و از ماسک استفاده کنی.”
این حساسیت بیش از حد به اسم کرونا نمی‌دانم از کجا آمده است. ترس نیست. یک جور احساس دل بهم خوردگی بعد از شنیدن یک بوی مشمئز کننده است که چشم و ابرو و بینی آدم را در هم مچاله می‌کند. مریض های من با لهجه ی خودشان و حرکات خاص محلی شان دست هایشان را در هوا تکان می‌دهند و چند جمله ی عربی می‌گویند که من فقط واژه ی کرونا را روی نیشخندشان می‌شنوم. البته اخیرا به لطف نسخه ی الکترونیک حتی حالت چهره شان را هم نمی‌توانم ببینم و در حالیکه گردنم با رویشان نزدیک صد‌و‌هشتاد درجه زاویه دارد باز هم متوجه کلام اعتراضی و انزجاری‌شان از واژه‌ی کرونا می‌شوم و فقط برای قانع کردنشان به استفاده از داروها راضی نگهشان می‌دارم که ” نه معلوم نیست کرونا باشد! اگر تا سه روز خوب نشدی می‌توانی تست بدهی.” پاسخ طلایی به این مهلت زمانی من این است ” شک نکن خوب می‌شوم. خودم می‌دانم کرونا نیست.‌” بحمدالله که دستگاه کرونا‌‌یاب را با واکسن به بدن همه ی شان تزریق کرده اند.